Περί Μεγάλου Ἀλεξάνδρου

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010 7:59 π.μ. Άπό Δωρόθεος Μοναχός

Ἐρώτηση : Περί Μεγάλου Ἀλεξάνδρου

(Γιῶργος, Σέρρες)


Ἀπάντηση : Ὁ Μεγαλέξανδρος, ὁ μυθικός Στρατηλάτης καί νικηφόρος Πορθητής, ὁ Μακεδών Ἄρχων καί Ἕλλην Φιλόσοφος, ὁ παγκόσμιος Ἀρχέτυπος καί διαιώνιος Ἡγέτης, ἀσφαλῶς καί ὑπῆρξε ὄργανο τῆς θείας Πρόνοιας. Διά τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐμπεδώθηκε ἡ ἑλληνική γλώσσα καί τά ἔθνη κοινωνώντας μέ αὐτήν ὑψώθηκαν πολιτισμικῶς, ὥστε νά ἀποκτήσουν τήν δυνατότητα κατανοήσεως τῶν ἱερῶν λόγων καί τῶν ὑψηλῶν μυστηρίων πού θά ἐκφέροντο ἐλληνιστί. Διά τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀναχαιτίσθηκε ἡ ἀνατολίτικη λαίλαπα πού ἀπειλοῦσε τούς νεαρούς λαούς τῆς Εὐρώπης μέ ὑπαγωγή στόν ἀσιανισμό. Σᾶς θυμίζω ὅτι ἡ ἀχανής Μηδοπερσική αὐτοκρατορία τῶν σατραπιῶν ἦταν σέ ἔκταση κάπου 200 φορές μεγαλύτερη ἀπό τήν Ἑλλάδα τοῦ Νέστου, καί ἡ ὑπαράσπιση τῶν Εὐρωπαϊκῶν ὁρίων ἔφερε προεξοφλημένη τήν ἀποτυχία της. Ἑπομένως τό προκλητικό ἐρώτημα τοῦ ρωμαιοπαθοῦς Πολυβίου, γιατί ὁ Ἀλέξανδρος ἐστράφη πρός τήν Ἀνατολή καί ὄχι πρός τήν Δύση, εἶναι ἄστοχο, στερούμενο ἐσχατολογικῆς ὀξυδερκείας. Εἶναι ἱστορικό δεδομένο: ὁ μέγας Μεκεδών, ἀφοῦ καθέλε ἄμες τόν ἀσιατικό δεσποτισμό, ἐπέτρεψε ἔμμεσα στούς λαούς τῆς Εὐρώπης νά ἀναπτυχθοῦν ἀνεπηρέαστα.

Ἄν, κατά τά βαθέα καί ἀνεξερεύνητα κρίματα τοῦ ἀγίου Θεοῦ, δέν ἐπέλαυνε ἡ βοθρική λαίλαπα τοῦ ἰσλάμ, νά καλύψη τά πάντα μέ τά θρησκομανιακά βοθρολύματά του, ἡ Ἀνατολή θά συνέχιζε τήν Ἀλεξανδρινή-Βυζαντινή πορεία της, ἀνά τά ἔθνη καί τούς αἰῶνες.

Τοῦ Ἀλεξάνδρου μνείαν ποιεῖται καί ἡ Παλαιά Διαθήκη, ἐπωνύμως ἀλλά καί ἀνωνύμως, ὥστε νά ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἀπό τῆς θείας Προνοίας ἐπιλογή τοῦ Ἀλεξάνδρου ὡς ὀργάνου τῆς προετοιμασίας τῶν ἐθνῶν στήν ὑποδοχή τοῦ θείου Λυτρωτοῦ: «Ἀλέξανδρος ὁ Φιλίππου βασιλεύς ὁ Μακεδών, ὄς ἐβασίλευσε πρῶτος ἐν τοῖς Ἕλλησι» «...Ἀλέξανδρον τὸν Φιλίππου τὸν Μακεδόνα, ὃς …ἐπάταξε τὸν Δαρεῖον βασιλέα Περσῶν καὶ Μήδων καὶ ἐβασίλευσεν ἀντ᾿ αὐτοῦ πρότερος ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα, καὶ συνεστήσατο πολέμους πολλοὺς καὶ ἐκράτησεν ὀχυρωμάτων πολλῶν καὶ ἔσφαξε βασιλεῖς τῆς γῆς• 3 καὶ διῆλθεν ἕως ἄκρων τῆς γῆς καὶ ἔλαβε σκῦλα πλήθους ἐθνῶν. Καὶ ἡσύχασεν ἡ γῆ ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ ὑψώθη, καὶ ἐπήρθη ἡ καρδία αὐτοῦ. Καὶ συνήγαγε δύναμιν ἰσχυρὰν σφόδρα καὶ ἦρξε χωρῶν καὶ ἐθνῶν καὶ τυράννων, καὶ ἐγένοντο αὐτῷ εἰς φόρον. Καὶ μετὰ ταῦτα ἔπεσεν ἐπὶ τὴν κοίτην καὶ ἔγνω ὅτι ἀποθνήσκει. Καὶ ἐκάλεσε τοὺς παῖδας αὐτοῦ τοὺς ἐνδόξους τοὺς συντρόφους αὐτοῦ ἀπὸ νεότητος καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὴν βασιλείαν αὐτοῦ ἔτι ζῶντος αὐτοῦ. Καὶ ἐβασίλευσεν Ἀλέξανδρος ἔτη δώδεκα καὶ ἀπέθανε…» (Α΄ Μακ. ς΄2 α' 1-7).

Ἐπίσης, ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀλεξάνδρου ἐκπληρώνεται διαυγής προφητεία τοῦ Δανιήλ, τήν ὁποία ὁ ἱερός Προφήτης ἐξέφερε 200 χρόνια πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ ἐνδόξου Στρατηγοῦ. Εἶδε ὁ Δανιήλ ὅραμα, εὑρισκόμενος σέ πύργο «ἐν Σούσσοις», στά Σοῦσα τῆς Περσίας, ὅτι κριός ἀνεδείχθη παντοδύναμος τόσο ὥστε δέν ὑπῆρχε καμιά ἐξουσία νά τοῦ ἀντισταθῆ: «οὐ στήσεται ἐνώπιον αὐτοῦ, καί οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος ἐκ χειρός αὐτοῦ», ἐννοεῖ τόν Δαρεῖο Γ΄ τόν Κοδομαννό. Καί ἰδοῦ ἐμφανίζεται στό προσκήνιο ἄλλος κριός, «τράγος αἰγῶν», προερχόμενος ἐκ δυσμῶν, «ἀπό λιβός». Ἦταν δυνατός καί ἀκατανίκητος καί διάβαινε τίς χῶρες μέ ορμή, τόσο πού φαινόταν σἀν νά μή πατοῦσε στή γῆ: «ἐπί πρόσωπον πάσης τῆς γῆς καί οὐκ ἦν ἁπτόμενος τῆς γῆς». Ἔρχεται σέ σύγκρουση μέ τόν κριό, τόν συντρίβει καί γίνεται κυρίαρχος τῶν πάντων: «ἔπαισε τόν κριόν καί συνέτριψεν... καί ἔρριψεν αὐτόν ἐπί τήν γήν καί συνεπάτησεν αὐτόν... καί ὁ τράγος τῶν αἰγῶν ἐμεγαλύνθη ἕως σφόδρα» (Δαν. η΄ 1-8).

Μία λεπτομέρεια πού ὑποκρύπτει νόημα βαθύ, τό ὁποῖο καί δέν πρέπει νά παραθεωρήσουμε, εἶναι πώς ἐπί τοῦ Δαρείου ὁ χαρακτηρισμός εἶναι «κριός», ἐνῶ, ἐπί τοῦ Ἀλεξάνδρου, εἶναι «τράγος αἰγῶν». Πού σημαίνει πώς ὁ δεύτερος εἶναι ἡγέτης ποιμνίου. Τούτη ἡ λεπτομέρια, πλέον διευκρινιστική, ἐξ ἴσου καί ἀσαφής, περιέχεται καί στό ἀπόκρυφο βιβλίο τοῦ Ἐνώχ (89,41ε).

Ἀκόμα, πρέπει νά ξέρουμε πώς οἱ Μακεδόνες, ἐπίλεκτο Ἑλληνικό φῦλο, θά κληθοῦν νά παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στόν ὁρίζοντα τῶν ἐσχάτων, κατά τίς ἀποφασιστικές ἐκβάσεις τῆς κυριαρχήσεως τῶν δικαίων. Ἐπί τό σαφέστερον, οἱ Μακεδόνες εἶναι πού κάλεσαν τόν Ἀπόστολον Παῦλο νά ἔρθη ἀπό Μυσία στήν Μακεδονία: «ἀνήρ τις ἦν Μακεδών ἑστώς, παρακαλῶν αὐτόν καί λέγων, διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν» (Πρ. 16:9), ἄρα αὐτοί ὑπερέχουν τῆς παρρησίας ἔναντι τῶν λοιπῶν ἐλληνικῶν φύλων καί τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Τοῦτο, ὡς ἀρχή τῆς χριστιανικῆς πρωτολογίας, δένει μέ ἀντίλογο μελλούμενο τῆς ἐσχατολογίας. Ἔτσι ἐξηγεῖται καί τό τραγούδι τῶν ξεριζωμένων ἀπό τίς προαιώνιες ἑστίες τους Μικρασιατῶν, ὅτι «θἄρθουν πάλι αἰῶνες τ' Ἀλεξάνδρου οἱ Μακεδόνες...».

Πιό εὔγλωττη εἶναι ἡ στάση τῶν ἰουδαίων καί τῶν ἰουδαιολείχων ἀπέναντι τοῦ δικοῦ μας «Ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ὁ χασάπης τῶν λαῶν...», ἔσκουζε λυσσομανῶν ὁ δημοσιογράφος Γ. Λοβέρδος. Καί ὁ ἐκδότης τοῦ «Κάκτου» Ὀδ. Χατζόπουλος λέει –τό εἶπε καί σέ μένα– πώς «Ὁ Ἀλέκος (sic) φταίει γιά ὄλα...». Καλό σημάδι πού αὐτοί μαίνονται ἐναντίον τοῦ Ἀλεξάνδρου μας...

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλώ έκφράζεστε κοσμίως