Ἐρώτηση : Ἀντιλαμβάνομαι πώς ἡ Χριστιανική ἀγάπη καί ἡ Ἑλληνική φιλοξενία θά πρέπει νά διαχέωνται πρός ὅλους, καί πρός τούς λ/μς, ὅμως φοβᾶμαι πώς θά ἐκληφθῆ ὡς βλακεία 

Ἀπάντηση : Τά δύο ὑπέροχα μεγέθη ἀνθρωπιᾶς, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον καί ἡ φιλοξενία, συναιρούμενα σέ ἕνα, τή φιλανθρωπία, ἀποτελοῦν μέρος τοῦ ἰδιοπροσώπου τῆς Ἑλληνορθοδοξίας. Ὅμως ἀσφαλῶς καί περιορίζεται ἀπό κάποιο πλαίσιο, ἡ ὑπέρβαση τοῦ ὁποίου μᾶς ὑποβιβάζει στήν κατηγορία τοῦ βλακός. Ἀνεβαίνει στή διάνοιά μας ὁ καθοριστικός λόγος τοῦ Κυρίου μας : «Ὅστις σέ ἀγγαρεύσει μίλλιον ἕν, ὕπαγε μετ’ αὐτοῦ δύο» (Ματ. Ε΄ 41). Δλδ ἐκεῖνος πού θά σε ἀγγαρεύσει θά πρέπει καί ὁ ἴδιος νά κοπιάζει μαζί σου, ἀλλιῶς τό πράγμα μεταπίπτει σέ βλακεία καί αἴτιο εἰρωνείας εἰς βάρος τῆς Πίστεως. Ὅσες ἄλλες ἐξαιρέσεις εἶναι κατανοητές, ἐπί τοῦ χωρίου, ὅταν ὁ «ἀγγαρεύων» εἶναι ἀνήμπορος καί χρήζει βοηθείας. Ἐμμένουμε, ἐπειδή φοβούμεθα τό ἄξιο παντός ταλανισμοῦ θλιβερό προηγούμενο, πού δημιουργήθηκε στούς προτεστάντες τῶν ΗΠΑ, οἱ ὁποῖοι μετά ἀπό σειρά ταπεινωτικῶν μεταπτώσεων, ἀντικατέστησαν τόν Θεό ἀπό τό ἀφεντικό τους, πρός τό ὁποῖο καί προσφέρουν τίς ὑπηρεσίες τους ἀμισθί! «Ἐάν τό ἄλας μωρανθῇ...».

Μετά ἀπό τά παραπάνω, μᾶς ἐπιτρέπεται νά κρίνουμε τή συμπεριφορά κάποιων ἱερέων μας καί λαϊκῶν, πού νομίζουν πώς τό καθῆκον τους εῖναι νά τρέχουν πίσω ἀπό τούς λ/μς ποιοῦντες ἐλεημοσύνην. Τοῦτοι οἱ καλοί καί πονόψυχοι ἄνθρωποι, πού ὅμως στεροῦνται ἐπιγνώσεως, ποτίζουν ξένους ἀκανθοφόρους κήπους καί ἀφήνουν τόν δικό τους νά διψᾶ. Θά πρέπει νά τούς ὑποδειχθῆ, ὅποιος δέν νοιάζεται γιά τούς ὁμοπίστους, αὐτός εἶναι χειρότεος ἀπό τούς ἀπίστους. Ὁ Παῦλος μας τό λέει : «Εἴ τις τῶν ἰδίων καί μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τήν Πίστιν ἤρνηται καί ἔστιν ἀπίστου χείρων» (Α΄Τιμ. Ε΄8. Βλ. ἐπίσης Ματ. ιε΄26/Μαρ. ζ΄27), δέν τό λέμε ἐμεις. Ἁμαρτάνει ὁ χριστιανός ἐκεῖνος πού ἀναλώνει ἔστω καί μέρος τῆς δυνάμεώς του καί τῶν οἰκονομιῶν του σέ πωρωμένους θρησκειομανεῖς, ἀδιαφορῶντας γιά τόν πάσχοντα ἀδελφό. Θέτουμε ἐρώτημα ρητορικό, συνάμα διεγερτικό: Αὐτοί πού ἐκδηλώνουν ἐνδιαφέρον ὑπέρ τῶν λ/μν, ἐρεύνησαν μήπως δίπλα τους κάποιος ὁμόπιστος ἤ ὁμοεθνής στερεῖται τῶν ἀναγκῶν; Ἀπό αὐτή τήν κακῶς ἐννοούμενη ἀγάπη, διενοήθησαν ὅτι μόνο κακό παράγεται; Ἀφοῦ ἔτσι στερεώνεται στόν ὀπαδό τοῦ δαιμονισμένου Ψευδοπροφήτη ἡ πεποίθηση, πού τοῦ ἔχουν ἐμφυτεύσει οἱ διαβολικοί μολλάδες, ὅτι οἱ χριστιανοί εἶναι γιά νά ὑπηρετοῦν τούς μουσουλμάνους. Εῖναι διαπιστωμένο καί ἐπιβεβαιωμένο Πατερικῶς, πώς τους κακοθρήσκους καί κακογνώμονες ὅσο εὐεργετεῖς τόσο καί ἀγριώτερους κάνεις: «Ἀπό Συρίας μέχρι Ρώμης θηριομαχῶ διά γῆς καί θαλάσσης, νυκτός καί ἡμέρας δεδεμένος δέκα λεοπάρδοις, ὅ ἐστι στρατιωτικό τάγμα• οἵ καί εὐεργετούμενοι χείρους γίνονται...» (Ἁγ. Ἰγνατίου Ρωμαίοις, Ε΄1).

Δέν πιστεύω οἱ Χριστιανοί αὐτοί νά τηροῦν στό βάθος τοῦ ὑποσυνειδήτου τους τόν ὀπισθόβουλο λογισμό, ὅτι, κάποτε, ὄχι μακρινά, ὅταν οἱ μουσουλμάνοι κυριαρχήσουν στήν Ἑλλάδα, αὐτοί θά τύχουν ἀπό τούς βαρβαροθρήσκους τοῦ ἰσλάμ, εὐνοϊκῆς μεταχειρίσεως, διότι τοῦτο ἰσοδυναμεῖ μέ ἄρνηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Δέν μᾶς διαφεύγει πώς αἴτιος τῆς φθορᾶς τῶν ματαιοπονούντων χριστιανῶν, ἔνθα περιλαμβάνονται καί κάποιοι ἱερεῖς, εἶναι ὁ ραδιοφωνικός σταθμός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἕνα κατ’ ἐπίφασιν ἐκκλησιαστικό βῆμα, κοσμικό καί λαθρομεταναστολάγνο• ἕνα περιθωριακό σκυλάδικο μέ τραγουδάκια καί ὅ,τι ἄλλο φθηνό καί ἀνάξιο λόγου ἀποσκούπιδο• ἕνας ἰνστρούχτορας τοῦ κονφορμισμοῦ καί τῆς ἐσχατικῆς καθιζήσεως. Ἐδῶ στεγάζονται καί κάποιοι μεγαλόσχημοι τῆς Ἐκκλησίας ταγοί, ἀνάξιοι τοῦ ἀγγελικοῦ ἀξιώματός τους.

Πρός ὅλους τούτους θά συνιστούσαμε νά ἐνωτισθοῦν τήν κραυγή ἀγωνίας τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (1289 -93 καί 1304 -10), ὅταν ζητοῦσε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα νά ἀπελάση ἀπό τήν Βασιλεύουσα ὅλους τούς λαθραίους εἰσβολεῖς. (βλ. Patrologia Graeca τομ. 142, στ. 509 -512). Οἱ δέ ἱερεῖς, πού ἀναλώνονται, σέ συναισθηματικές γλυκερότητες, ἄς τούς ἀπασχολήση τό νόημα μιᾶς φράσεως ἀπό τήν Αἴτηση πού ἀπαγγέλουν κατά τήν ἀρτοκλασία:…. «…δεόμεθα ὑπέρ τοῦ διαφυλαχθῆναι... πᾶσαν πόλιν καί χώραν, ἀπό λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων...» Δέν ἔρχεται σέ κάθετη ἀντίθεση, ἡ εὐχή, νά μᾶς φυλάττη ὁ Θεός ἀπό «ἐπιδρομή ἀλλοφύλων» (κάτι πού ζοῦμε ἐδῶ καί δύο δεκαετίες) καί ἀπό τήν ἄλλη νά εὐνοῦμε αὐτό πού ἀπευχόμαστε;

Ἀναντιστοιχία μεταξύ λόγου καί ἔργου, πού ἔχει γιά συνέπεια, οἱ θρησκόληπτοι τῆς σαπρᾶς θρησκείας τοῦ ἰσλάμ νά ὑποτιμοῦν τή μόνη ἀληθινή καί σώζουσα Πίστη καί νά θεωροῦν ἠλιθίους τούς Χριστιανούς.

Τά ὅσα ἀναφέραμε εἶναι ἰδωμένα ἀπό Χριστιανικό πρῖσμα. Ὅμως καί ἐκτός Ἐκκλησίας διαχεῖται ἡ ἴδια ἀγωνία (βλ. προχείρως τόν λόγο «Φίλιππος» τοῦ Ἰσοκράτους) ὥστε νά διοροῦμε μία διαιώνια, συνεκτική καί πανεθνική, ἐγρήγορση.